ما مهاجران در هر جای کره زمین که باشیم حداقل  یک نقطه مشترک داریم و آن چیزی است که وقتی به یادش می افتیم، ضربان قلبمان تندتر می زند. همه ما داشته هایی داشته ایم که در چمدان کوچک مهاجرتمان، جا نشد چیزهایی که اینقدر دوستشان داشتیم که موقع خداخافظی تکه ای از قلبمان را پیششان گذاشتیم و آمدیم.

شاید خانه سبز خاطراتمان با آن همه عکسهای یادگاری و یا حس زیبای آشنا بودن با دیوارهای شهرمان، یکی از آن چیزهایی باشد که با هم بزرگ شده بودیم، اما همسفر بودنمان با هم ممکن نشد.

چمدان مهاجرتمان اینقدر کوچک بود که گاهی حتی برای زبان مادریمان هم جا نداشت.