ادب و هنر هر ملتی آیینه‌ی تمام نمای تاریخ آن ملت است. فرازها، و فرودها، کامکار‌ی‌ها و ناکامی‌ها، پیروزیها و شکست‌ها، شادي‌ها و غم‌ها، حرمان‌ها و امیدها همه و همه در این آیینه‌ی شفّاف منعکس می‌شود. از این روست که امرا و سرکردگان و به خصوص خودکامگان تاریخ همواره از انعکاس تصاویر زمانه‌ی خویش در آیینه‌ی ادب و هنر هراسناك و دل نگران بوده اند و گاه تاب دیدار چهره‌ی ناپسند خویشتن را نمی‌آوردند و آیینه را در هم می‌شکستند.

ما در طول تاریخ بسیار گریسته‌ایم. هم‌ناله با سلطان سخن طوس در ماتم ایرج و سهراب و سیاوش بر سر و روی کوفته‌ایم و هم مرثیه با رودابه و مادر حسنک وزیر خون دل خورده ایم.

شاعر از ساقی می‌خواهد که با شرابی مرد افکن از خویش بی‌خویشش کند. غم از دل  ببرد، یار را بر سر پیمان آورد، جان را شکیب دهد، کیمیاگری آموزد، آلودگی زداید، رستگاری دهد و خلاصه هر چه از خوبی و پاکی متصوّر است به وی بخشد. همین است که برخی ساقی نامه را در ردیف الهی نامه می‌شمارند و اگر گاه جسارتی در طلب بر زبان آید به صداقت راز و نیاز گوینده واگذارند و بس. امّا در باب تصنیف این اثر، کوشش گردآورندگان بر آن بوده است که جام‌هایی که ساقیان گشاده دست لبالب از می‌نموده‌اند را یک به یک به مشتاقان ساغر دوست بپیماید. خدمت در میخانه به فرموده‌ی خواجه شیراز کار اهل دولت است در لباس فقر.  

حال این افتخار نصیب خادم میخانه‌ی وحدت شده است که خدای رحمان را بدین مقام شکر نعمت می‌گذاریم. این مجموعه بعد از یک سال تلاش پیگیر و با شیوهای نوین و ابتکاری به ارباب ذوق پیشکش می‌شود. در این اثر چکیده‌ی ساقینامه بزرگان سخن به گونه‌ای آمده است که وقت بی دلان را خوش دارد و روح صاحبدلان را راحتی بخشد. در این گزیده سخن به ملالت نمی‌کشد که ملامت در پی داشته باشد.

این تلخیص به معناي ضعف آثار نام آوران سخن سنج نبوده و تنها به دلیل یک دست بودن میخانه‌ی وحدت کار اینگونه شده است. امید است این ساغر لبالب باده نوشان میخانه عشق را مستی فزاید و کمال آورد.

باده‌ی جلوه ی جمال یار نوشتان باد و بخت یار و یاورتان.

                                                            ساقیا در گردش ساغر تعللّ تا به چند؟

                                                                                                            دور چون با عاشقان اُفتد تسلسل بایدش