از كودكی عاشق ادبيات و هنر زبان های مختلف تاريخ و رياضی بودم كتاب می خواندم، رياضی حل می كردم، و شعر می گفتم و بعد مدتی پاره می كردم. مشوقم پدر مادرم هستند، كه از كودكی ذهن مرا آزاد و پويا پرورانده اند و صد البته از كودكی ذهن برابر خواه و آزاد داشته ام و از تملق بيزار......اما در مرحله ای از زندگيم كه فكر می كردم ديگر به آسايش كامل رسيده ام مشكلات بزرگی مقابلم قرار گرفتند با شعر خود را رها ساختم و اينگونه با چالش ها قوت گرفتم و به پذيرش و تلاش و رها سازی خود پرداختم و فهميدم اكنون به بلوغ فكری و روحی رسيده ام ....
می‌بینم دردی که درون شعرهایم هستند واقعاً با درد زنان کشورم یکی است. ما زنان در عمق وجودمان درد هایی داریم که باید زن باشی، باید ایرانی باشی که درکش کنی.
